Jest tyle koni których losu nikt nie zna, po które nikt nie wychodzi...  niektórych już nie ma. Powidziałam im że opowiem ich historię, i że my  Ludzie Ziemi wracamy po nie...

Oto jest opowieść tych bezimiennych... 

To historia o której ja sama jeszcze niedawno nie znałam.

Przez setki lat rola konia przede wszystkim miała charakter służebny, a nie przyjaciela. Ale my ludzie niesiemy w sobie pierwotną miłość do koni. Coś w nas pamięta o prastarej więzi, która nas łączy. Gdy jednak z tej tęsknoty jesteśmy spragnieni obecności koni, gdy nasze dzieci o to proszą, możliwości jakie powszechnie  są nam dostępne - opierają się na użytkowaniu koni, a nie na rozwijaniu głebszej przyjaźni. Nie zadajemy również pytań,  co dzieje się z końmi, które już nie mogą pracować pod siodłem w szkółkach jeździeckich, na rajdach konnych, gdy nie mogą ciągnąć bryczek, brać udziału w skokach przez przeszkody, w wyścigach, lub innych zawodach - bo doznały kontuzji, lub są chore z przepracowania, i z nadużyć. Nie wnikamy, co dzieje się  z tymi pięknymi zwierzetami, gdy stają się bezużyteczne, lub gdy nie mogą na siebie więcej zarabiać, gdy koszt leczenia, lub koszt uśpiewania i potem utylizacji, cierpiącego zwierzecia jest zbyt duży.  Tylko nieliczni wiedzą o  powszechnym rozwiązaniu.

Ja też nie zadawałam pytań, bo nawet nie wyobrażałam sobie, że w naszym świecie los koni może mieć tak okrutne oblicze. Gdy zajrzałam głebiej odkryłam brutalną rzeczywistość. 
Te oddane człowiekowi konie, gdy nie są w stanie służyć już dłużej, są wystawiane na sprzedaż i skupytwane przez handlarzy. To sprawnie zorganizowany rynek. Handlarze mają często konkretne umowy z ubojniami na ilość koni jaką mają dostarczyć tygodniowo.  Gdy trafiają do handlarza, to przystanek z biletem w jedną stronę - od tej pory ich wartość liczy się już tylko w cenie za kilogram koniny.  Są więc tuczone, czasem stojąc miesiącami uwiązane w małych, okratowanych, brudnych boksach i chlewach. Nie mają opieki weterynaryjnej, a często są bite i traktowane brutalnie, bo stanowią już tylko przedmiot handlowy. Potem są ładowane do cieżarówek gospodarczych – młode konie, staruszki,  kaleki, źrebne klacze, źrebaki. Wszystkie są przerażone,  a poziom stresu i cierpienia jakiego doznają jest nieobliczalny.  Jeśli jadą zagranice, podróż może trwać nawet kilka dni, nim docierają do rzeźni. Tu regularnie dochodzi do znęcania się nad nimi przez pracowników. Oblicze tego ostatniego etapu porównam bez zawahania do piekła na ziemi.

​

Do ubojni w samej Polsce każdego roku trafia około 20 tysięcy koni, ale jeszcze wiecej wywożonych jest transportami do krajów europejskich, przede wszystkim do Włoch i Francji. Polska jest głownym eksporterem żywych koni na zapotrzebowania światowego rynku mięsa końskiego. W naszym kraju konie są uważane za zwierzęta gospodarczo/ rzeźne  - zarówno te hodowane masowo na mięso, jak i konie wierzchowe. I jakoże nie posiadają statutu zwierząt towarzyszących - nie podlegają jakiejkolwiek ochronie.